Dzień dobry we Wrocławiu!

Zastanawiacie się, gdzie znaleźć pociąg jadący do nieba? Albo jak wpada się na pomysł, by przeciwlotniczy schron przerobić na muzeum sztuki?

I dlaczego we Wrocławiu lata 30. XX wieku przetrwała tylko jedna synagoga?

Odpowiedzi między innymi na te pytania znajdziecie w "Chodź, opowiem Ci Wrocław! WroOpowieści Rafała Dutkiewicza".

Niewiele jest przewodników, które tworzą ludzie, mający wpływa na to, jak wyglądają opisywane przez nich miejsca. A w przypadku tej książki tak właśnie jest!.

Oto bardzo subiektywny przewodnik po stolicy Dolnego Śląska ułożony przez Rafała Dutkiewicza, wieloletniego prezydenta miasta, który, jak nikt inny w XXI wieku, wpłynął na to, jaki Wrocław jest obecnie.

Znajdziemy tu najważniejsze zdaniem autora lokalizacje miasta, zarówno te historyczne, którym nie tak dawno temu przywrócono dawną świetność, jak i miejsca nowe, powstałe ledwie kilkanaście lat temu.

One wszystkie, a także towarzyszące im historie, anegdoty oraz ilustracje autorstwa Jakuba Kamińskiego składają się na opowieść o Wrocławiu, która zainteresuje czytelników i czytelniczki w najróżniejszym wieku.

Mała Ula zostaje pod opieką Dziadka i zaczynają się kłopoty - zamiast przygotowywać się do wyjścia do szkoły, dziewczynka postanawia bawić się w szkołę.

A sprawdzanie obuwia zmiennego u Dziadka i pozostałych - pluszowych - uczniów zajmuje bardzo dużo czasu.

Zwłaszcza gdy okazuje się, że Ula nie może znaleźć nawet własnych kapci, a Dziadek zaczyna tracić cierpliwość…

Ta przezabawna historia o perypetiach Dziadka i jego ukochanej niesfornej wnuczki napisana została przez Jana Wilkowskiego, jednego z najwybitniejszych twórców polskiego teatru lalkowego, autora sztuk, scenariuszy i książek dla dzieci.

Autorem opracowania graficznego jest Janusz Stanny, mistrz polskiej szkoły ilustracji, poeta i pedagog, którego dynamiczna kreska i nowatorskie podejście do sztuki stały się inspiracją dla całego pokolenia polskich grafików.

Pierwsze wydanie książki - 1968 rok.

Unikatowa publikacja, która jako pierwsze tego typu wydawnictwo gromadzi niemal całą korespondencję listowną prowadzoną przez poetę od lat młodzieńczych aż do momentu jego tragicznej śmierci. Redaktorem tomu jest prof. Stanisław Bereś – historyk literatury, medioznawca, krytyk literacki, autor m.in. biografii poety. W książce znajdą się listy poety pisane do rodziny (matki czy ojca), jak i korespondencja z partnerkami życiowymi, literatami czy wydawcami.

Dominika Horodecka z perspektywy dorastającego dziecka, nadwrażliwej bystrej Natalii, snuje mozaikową opowieść o wielopokoleniowej rodzinie. Momentami zabawne, niemal pamiętnikowe historie tworzą obraz z dzieciństwa z przełomu lat 80. i 90., skomplikowanych relacji rodzinnych i dojrzewania w atmosferze dusznej religijności. Pod powierzchnią tych wydarzeń kryje się jednak opowieść o życiu w cieniu uzależnienia ojca, kształtującego życie bohaterki i jej relacje z innymi ludźmi. Dominika Horodecka – wpisując się w nurt bildungsroman, powieści o dojrzewaniu – narrację w swoim debiucie prozatorskim „Wdech i wydech” prowadzi z perspektywy dziecka: nadwrażliwej, bystrej, nadświadomej Natalii. Ta nadświadomość narracyjna przywodzi na myśl głos Oskara z „Blaszanego bębenka” Güntera Grassa. Tak jak Oskar zagląda pod spódnice babci czy fascynuje się węgorzami żerującymi w końskiej głowie, podobnie mała Natalia silnie odbiera świat, nie uciekając od jego fekalności, nasycenia odorem i często sino-trupią barwą. Wspominamy o małym Oskarze nie przez przypadek, oba głosy narratorskie łączy wyczulenie na fałsz świata dorosłych i bezlitosna obserwacja mechanizmów rządzących grami rodzinnymi. Mechanizmy stają się szczególnie widoczne w sytuacji współuzależnienia, tak jak dzieje się to w przypadku bohaterki „Wdechu i wydechu” i jej rodziny. Debiut prozatorski Horodeckiej to smakowite studium dekoracji, przedmiotów, firanek, draperii, maryjek, farb na trumnach, „przyrostu barachła” i co ciekawsze, sprawne zdrapywanie warstw przesądów i specyficznej mentalności polskiej. Łódź, Katowice, Ustroń, Kuźnica są duszne, małomiasteczkowe, a jednocześnie w pewien sposób stają się krainami magicznymi w swoim absurdzie. Zadziwia u autorki umiejętność oddania zeitgeistu początku lat 90. i nieczęsta w nowej prozie obserwacja charakterów. Mrugnięcia okiem do czytelnika, melancholijne „mogłoby być i tak”, umiejętny dystans, poczucie humoru, które nie popada w cynizm – to główne wyznaczniki tego debiutu. Jednak wbrew lekkiej formie puzderka z osobliwościami, rozdziałów perełek, z których każdy jest zaczynem na osobne opowiadanie, „Wdech i wydech” opowiada o postaciach uwikłanych w uzależnienie i chorobę psychiczną jednego z bohaterów. To opowieść o tresurze w rodzinie i przyzwyczajaniu dziewczynek do określonych zachowań w reakcji na przemoc, a także budzeniu się dziewczęcej seksualności. Rodzina jak naczynie połączone reaguje na pijackie i chorobowe cykle ojca, opis drga jak sejsmometr, a mała Natalia tym obsesyjniej ucieka w świat obserwacji: „Liczby i zaciskania stają się dla ciebie przewidywalne, porządkują twój świat. Nie znasz innego sposobu. Jesteś tylko małą dziewczynką, która wierzy w swoją dziewięćdziesięcioprocentową dorosłość”.

Dwoje uznanych twórców książek dla dzieci: Ewa i Paweł Pawlakowie, zaprosiło najmłodszych mieszkańców Wrocławia na wyjątkowy spacer, którego rytm wyznaczają kolejne litery alfabetu.

Lody na tle Ostrowa Tumskiego, zabawy w Parku Szczytnickim, przygoda z balonami przed Halą Stulecia - czytelnicy poznają najpiękniejsze miejsca we Wrocławiu, spotkają krasnoludki i różne zwierzęta, a nawet wrocławską Noblistkę!

Świat wyczarowany przez Ewę i Pawła Pawlaków z kolorowych skrawków materiału z pewnością zachwyci dzieci, a czytającym im rodzicom da sposobność do snucia wspaniałych opowieści, które z każdą kolejną lekturą będą mogły potoczyć się zupełnie inaczej.